Oude schrijfster

Laatst had ik een fijn en lang gesprek met een collega ZZP-er. Het is prettig om af en toe te kunnen sparren, een mening te kunnen vragen of gewoon domweg even je ei kwijt te kunnen. Oh en tegenwoordig ook een minuut of vijf wederzijds lekker klagen over de crisis waarin we ons nu bevinden, want ook ik als tekstschrijver heb bijna dagelijks te maken met de corona-perikelen. En dan met name de financiële perikelen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben van nature een extreem positief persoon en mijn levensmotto luidt dan ook ‘alles komt altijd goed’. Maar zo nu en dan even alles eruit gooien, dat is voor ieder mens noodzaak. En dat kun je dan het beste doen bij iemand die je begrijpt.
​
Gaandeweg het gesprek kregen we het over vroegere werkgevers en onze ervaringen en ik vertelde haar dat ik sinds lange tijd weer eens een brochure aan het ontwerpen ben. ‘Kun je dat ook?’ zei ze verbaasd. ‘Ja. Dat kan ik. En ik vind het zó fijn om mijn grafische vormgeving skills weer eens te gebruiken. Lekker creatief op papier, een hele fijne afwisseling.’

‘Ah kijk, we leren steeds meer over elkaars kwaliteiten’, zei ze verrast. ‘Nou’ zei ik ‘ik heb vroeger (en dat klinkt als lang geleden en dat is het ook) grafische klusjes opgeknapt voor het acquisitiebureau waar ik werkte en later voor de uitgeverij. Als een adverteerder niet op tijd een advertentie kon aanleveren of hij had geen reclamebureau dan werd ik van stal gehaald om het te fixen. Ik maakte dan een mooie advertentie. Ook maakte ik gidsen en brochures en dat moest allemaal na werktijd, dus zat ik soms tot diep in de nacht aan mijn beeldscherm gekluisterd om het maar op tijd af te krijgen. Heerlijk was dat!’

‘Nou dat is dan zeker wel lang geleden?’ vroeg ze. ‘Euh nou’ zei ik, ‘toen ik traffic medewerker was bij het acquisitiebureau moest ik ervoor zorgen dat de adverteerders hun advertenties op tijd aanleverden. Dat was een hele klus. E-mailen was toen nog niet zo gewoon als nu en het moest dus via de telefoon. En je weet zelf hoe dat gaat.. soms moest ik wel hónderd keer bellen voordat ik éindelijk iets geleverd kreeg. Ik stond soms letterlijk bij de brievenbus te wachten op de postbode om de post aan te nemen en de advertentie met bloedspoed naar de drukkerij te brengen. Het kwam ook voor dat ik op het laatst te horen kreeg dat het toch niet ging lukken. Dat moest ik dan maar oplossen op de een of andere manier. En zo werden mijn nachtelijke creatieve advertentieontwerpen geboren.’

‘Oh en daarvoor was het zelfs zo’ ratelde ik verder ‘dat we films kregen aangeleverd van advertenties. Vier films voor een full colour advertentie en één voor zwart/wit. Dat was écht een leuke tijd! Als ik de advertentie dan controleerde en er bleek een tekstfout in te staan moest ik een nieuw stukje film laten uitdraaien. Dit konden we natuurlijk niet zelf, daarvoor moest ik naar het grafisch zetbureau. Vervolgens moest ik het woord uit de originele film snijden en het nieuwe stukje film erop plakken met een tapeje. Je kan je voorstellen dat het een heel precies werkje was, want als je scheef plakte dan verprutste je de advertentie. Of als je per ongeluk teveel geknipt had, dan kon je wel door de grond gaan zo dom! Het gebeurde ook wel dat de films niet helemaal goed gelijnd waren en dat bijvoorbeeld de rode kleur uit de pas liep. Dat soort dingen zag je dan pas bij de proef, die je ouderwets lekker op papier kreeg.’

‘Oh en weet je, toentertijd mochten we nog roken op kantoor’, ging ik lachend verder. ‘Ik zat met één collega in een ruimte en we paften er soms flink op los. Je kunt je nu haast niet voorstellen dat er óóit een tijd was dat dat mocht. Maar toegegeven we schaamden ons dood als er onverwacht een  vertegenwoordiger langskwam. En dat gebeurde toen regelmatig. Heel irritant. Maar goed, als ik dan met een filmpje aan het prutsen was en ik kreeg rook in mijn ogen en plakte het niet op de juiste plek of er viel as op het filmpje dan kon ik weer naar het ontwerpbureau voor een nieuwe. Als ik naar de drukker ging dan had ik dus ook vaak een gigantische stapel films mee en printjes van de pagina’s. Later kregen we cd’s mee met de bestanden er op. En voor dikke magazines soms zelfs twee. Nu is alles veel makkelijker met pdf-en en Wetransfer, met Dropbox en gezamenlijke mailadressen.
‘Jemig’ zei ze, dan ben je wel oud.’

Later die dag kroop ik weer achter mijn oude Mac om de brochure af te maken en dacht onwillekeurig nog even terug aan de tijd dat ik regelmatig tot diep in de nacht bezig was. En de volgende dag om half 8 mijn dochter bij het kinderdagverblijf afzette en om 8 uur bij de drukker op de stoep stond. Fris en fruitig alsof ik een lange nacht had gemaakt. Dat was goed en paste helemaal bij mijn werk en hoe ik toen was. Nu zou ik dat niet meer kunnen, dan moet ik daarna drie dagen bijkomen. Ja ik word oud. En daar ben ik blij om.